Książka ta jest zwieńczeniem zainteresowań autora jedną z najbardziej wyrazistych indywidualności literackich arabskiego średniowiecza, jaką był Abu al-Atahiya (748-828).

Poeta ów zaliczany jest do pokolenia tzw. modernistów końca ósmego i początku dziewiątego stulecia, którzy postanowili na dobre zerwać z beduińskim etosem i stylem. Obok takich szermierzy rymów jak Abu Nuwas (756-814) czy Abbas Ibn al-Ahnaf (750-809) stał się on ikoną czasów Haruna ar-Rašida (763-809), najsławniejszego z abbasydzkich kalifów.