Książka jest istotnym głosem w toczącej się dyskusji wokół praktycznych problemów dotyczących relacji między sztuką i twórczością, a edukacją i terapią. Należy ją uznać za kolejny, ważny krok na drodze budowania naukowych podstaw do arteterapii, autorską próbę odpowiedzi na pytanie o źródła „terapeutycznej mocy” tkwiące w sztuce – jej czynnym uprawianiu i recepcji.

Książka przedstawia niewątpliwą wartość dla polskiego czytelnika, ze względu na zarysowanie historycznego rozwoju arteterapii w świecie i w Polsce oraz omówienie głównych podejść tworzących jej ramy teoretyczne.