Książka Alberta Gorzkowskiego przykuwa uwagę czytającego już od pierwszych zdań. Autor, wykazując się ogromną erudycją, napisał ją bowiem niekonwencjonalnie i odkrywczo. Studium cechuje dociekliwość oparta na mądrej nieufności, zwłaszcza wobec sądów obiegowych. Widać w nim także pasję poznawczą, zdolną poruszyć czytelnika, porwać go i zauroczyć, do czego wydatnie przyczynia się świetny styl – odkrywczy, obrazowy, niebanalny.

Autor jest wierny zasadzie, którą lapidarnie wyraził św. Augustyn w Sermo 329: Inde pasco, unde pascor („Karmię was tym, czym sam żyję”). Stanowi ona zawsze aktualne przesłanie dla każdego, kto uprawia twórczość naukową. Zachęcając do dialogu między teologami biblistami a literaturoznawcami i historykami idei, badacz pragnie przełamać zamykanie się tych uczonych – obawiających się, że „ktoś podważy już dobrze ustalone definicje, sądy, przeświadczenia, mniemania” – w getcie swoich eksperckich środowisk.

Książka Alberta Gorzkowskiego wypełnia niezwykle bolesną lukę w polskiej nauce, ale nadto stanowi zbiór bardzo dogłębnych, erudycyjnych analiz filologicznych poświęconych problemom współczesnych polskich translacji biblijnych, z uwzględnieniem niemal wszystkich polskich przekładów Nowego Testamentu, które powstały w XX wieku. Wiele miejsca badacz poświęca Ewangelii św. Marka, pokazując, jak spokojna, wyważona, niemal akrybiczna lektura (uwzględniająca zawiłości botaniki, zoologii, muzyki, geografii biblijnej etc.) pozwala na uchwycenie mało zbadanych dotąd kwestii filologicznych, nierzadko lekceważonych lub pomijanych w polskiej biblistyce. Autor wykorzystuje najnowszą światową literaturę przedmiotu. Nie stroniąc od pytań, zawiesza jednoznaczną odpowiedź, pozostawiając zawsze pole do dyskusji. Słowem – taki tom studiów otwiera możliwość dialogu, co więcej – o taki dialog prosi.