Niezmiernie rzadko spotyka się opracowania, które mając charakter monograficzny, łączą ze sobą w sposób tak umiejętny zagadnienia teoretyczne, dogmatykę prawa i badania empiryczne. Uprzednie i następcze czynniki, które zmniejszają rolę władczych form działania administracji skarbowej w realizacji zobowiązań podatkowych, stanowią oryginalną i twórczą, intelektualną koncepcję autorów, a poprzez formę, sposób ujęcia i treść poszczególnych zagadnień są istotną nowością w polskiej myśli podatkowej. Autorzy przedmiotem badania uczynili nowatorskie problemy, które samodzielnie zdiagnozowali (tezy), a następnie wskazując metody ich weryfikacji, usystematyzowali jako czynniki uprzednie i następcze.

Szczególną uwagę zwraca umiejętność wykorzystania badań empirycznych; wnioski, które zostały sformułowane przez autorów, są nie tylko dobrze osadzone w realiach polskiego systemu podatkowego, lecz także kompletne, wyczerpujące i wypływają z przeprowadzonych badań empirycznych – powinny zatem skłonić polskiego prawodawcę co najmniej do tego, by przemyśleć zaproponowane przez autorów zmiany prawodawcze.

Zaletą monografii jest i to, że skłania ona do dyskusji; debata taka – jeżeli zostanie podjęta, a warto to uczynić – wniesie nowe impulsy do polskiej nauki prawa podatkowego; do tej rozmowy dobrze byłoby zaprosić autorów. I jeszcze jedno. Treść pracy potwierdza, że choć autorów jest troje, to precyzja, język, komunikatywność wywodów dowodzą, że przy pisaniu respektowano standard „jednego pióra”.