Publikacja jest pierwszym polskim kompleksowym przedstawieniem procesu decentralizacji w ochronie zdrowia. Nawet na potrzeby reformy decentralizacyjnej w Polsce, wdrożonej w 1999 roku, nie przygotowano odpowiedniego opracowania uzasadniającego podjęcie takich rozwiązań, jakie zostały zastosowane. Celem rozprawy jest prezentacja podstawowych zagadnień teoretycznych i praktycznych związanych z funkcjonowaniem zdecentralizowanej administracji publicznej w wyselekcjonowanych europejskich systemach zdrowotnych.

Pojęcie decentralizacji jest w publikacji definiowane w kontekście dychotomicznym (decentralizacja a centralizacja, decentralizacja a dekoncentracja, dewolucja, delegacja), a także odnosi się wprost, i przede wszystkim, do praktyk decentralizacyjnych w systemach ochrony zdrowia.

W praktyce decentralizacja zwykle odbywa się w otoczeniu politycznym i społecznym, w którym wielość grup, kierujących się odmiennymi interesami i wartościami, utrudnia znalezienie obiektywnych ocen jakości i efektywności funkcjonowania zdecentralizowanych mechanizmów. Dlatego tak ważne jest permanentne poszukiwanie stanu możliwie optymalnej równowagi między decentralizacją i centralizacją.

Teza stawiana w pracy, którą jest twierdzenie o specyfice sektora zdrowotnego, pokazuje, że uniwersalne zasady dotyczące efektywności czy nieefektywności decentralizacji nie są dla tego sektora odpowiednie. Unikatowość całego sektora zdrowotnego jest jednym z podstawowych dylematów, z jakimi zmierzyć się muszą usiłowania dezagregacji publicznych funkcji zdrowotnych. Sektor ten bowiem jest szczególnie daleki od idealnego modelu rynku.