Istotnym elementem młodzieńczej edukacji Karola Stanisława Radziwiłła (1669-1719), podkanclerzyca i hetmanica litewskiego oraz wojewodzica wileńskiego, a późniejszego kanclerza wielkiego litewskiego i ordynata nieświeskiego była peregrynacja zagraniczna.

Rękopiśmienna relacja jego pióra powstała w trakcie podróży, którą odbył on w latach 1684-1687, w towarzystwie swego starszego brata Jerzego Józefa, wpisuje się w szeroki nurt dzieł piśmiennictwa podróżnego tworzonego w kręgu młodych przedstawicieli polskiej szlachty i magnaterii peregrynującej po Europie w końcu XVII w.

Zarówno diariusz podróży jak i opisy poszczególnych miast, mimo iż nigdy nie zostały zredagowane w jednolity dokument, stanowią wyraz żywej i niewyczerpanej ciekawości świata oraz pasji dokumentalistycznej autora, a także jego wrażliwości estetycznej i sposobu obserwacji otaczającej rzeczywistości charakterystycznych dla epoki baroku.