Współczesna medycyna kliniczna, analizując psychologiczne i pedagogiczne aspekty choroby, kładzie podstawowy nacisk na wytworzenie u osób chorych przewlekle, u których diagnoza nie przewiduje możliwości wyleczenia, specyficznej dla ich kondycji perspektywy poznawczej.

Perspektywa ta powinna cechować się aktywizmem w podejściu do choroby, nastawieniem na zachowanie sprawności oraz podkreśleniem prawa chorego do uzyskiwania satysfakcji życiowej. Będzie to satysfakcja odmienna od tej, która dostępna bywa dla osób młodych, sprawnych i zdrowych, ale dążenie do jej osiągnięcia powinno stanowić dla chorych i ich rodzin podstawowy impuls terapeutyczny.

W większości chorób, a także przypadków niepełnosprawności, jest bowiem możliwe zachowanie dbałości o prawa podmiotowe chorego, o jego godność, o zapewnienie mu możliwości zmniejszenia dolegliwości związanych z chorobą, o zapewnienie osobom chorym i niepełnosprawnym możliwości zachowania (a także nawiązania nowych) satysfakcjonujących kontaktów społecznych. Uświadomienie sobie pełni praw pacjenta do godnego przeżywania choroby zmienia perspektywę chorowania.