Książka wypełnia lukę w badaniach nad polską sztuką lat 1918–1939. Stanowi próbę problemowego i syntetycznego zarazem opracowania zagadnienia sztuki oficjalnej Drugiej Rzeczypospolitej, postrzeganej jako ogół zjawisk artystycznych reprezentujących ideologię władzy państwowej w okresie kształtowania się nowoczesnej państwowości polskiej – od realizacji dzieł monumentalnych aż po druki ulotne.
Odważnie postawione tezy na temat związków ideologii Drugiej Rzeczypospolitej z jej wizualną reprezentacją wyznaczają nowe perspektywy naukowe.
