W monografii pokazano, pod jakimi warunkami można badać przeszłe zjawiska komunikacyjne. Rozważania zawarte w książce sytuują się na granicy metodologii humanistyki i filozofii komunikacji, tak więc przedmiotem analiz jest zarówno sama komunikacja, jak i sposób jej badania. Pisząc o dwóch aspektach „tej samej” komunikacji, czyli o mediach oraz o naszych zbiorowych wyobrażeniach o komunikacji, autor wskazuje, jak możliwe jest pisanie historii sposobów myślenia o komunikacji. Efektem analiz jest katalog założeń, czyli filozoficznych warunków uprawiania komunikologii historycznej.

Książka może być interesująca nie tylko dla filozofa, ale zwłaszcza dla wszystkich teoretyków komunikacji i kultury oraz dla historyków, którzy uznają, że również filozof może mieć coś interesującego do powiedzenia o sposobach badania przeszłych zjawisk społecznych. Chociaż jest to praca traktująca o historii komunikacji, to nie jest to historia mediów. Nie są zatem omawiane sposoby badania kolejnych technologii komunikacyjnych: od sygnałów dymnych, przez radio, telewizję do Internetu. Przedmiotem zainteresowania jest coś innego. Mianowicie to, w jaki sposób możemy analizować nasze sposoby „komunikowania o komunikacji” i co jest powodem zmian tych sposobów myślenia.