W pedagogice zainteresowanie społecznym kontekstem procesów wychowawczo-opiekuńczych i dydaktycznych ma bardzo odległe tradycje, sięgające czasów nawet poprzedzających wyodrębnienie się tej dyscypliny naukowej. Znajduje to odzwierciedlenie zarówno w rozwoju subdyscypliny pogranicza, jaką jest pedagogika społeczna, jak i w przedmiotach zainteresowań pedagogik szczegółowych: specjalnej, wczesnoszkolnej i przedszkolnej czy opiekuńczej. Sięganie przez pedagogów zarówno do teorii, jak i metodologii socjologicznej znacząco rozszerzyło zakres eksploracji pedagogicznych i wzbogaciło ich efekty. Wydaje się jednak, że ciągle możliwości te nie są do końca wykorzystane.

Jednym z takich mało rozpoznanych w pedagogice nurtów socjologii, ukierunkowujących badania diagnozujące i wyjaśniające mechanizmy życia społecznego, jest teoria dystansu społecznego. Można przyjąć, że nadal pozostaje ona dla pedagogów obszarem poznania marginalizowanym poprzez niedocenianie, zwłaszcza w porównaniu z wykorzystaniem innych teorii socjologicznych zarówno w konstruowaniu teorii pedagogicznej, jak i w opracowaniu konkretnych strategii zmian.