Autor rozprawy, idąc pod prąd utartym stereotypom, przedstawił w sposób kompetentny i rzeczowy – na przykładzie Wołyńskiej Brygady Kawalerii – dużą sprawność i efektywność polskich jednostek konnych. Wykazał, że będący na jej wyposażeniu sprzęt bojowy nie odbiegał w tym okresie od europejskich i światowych standardów. Pomimo iż brygady kawalerii II Rzeczypospolitej, pod względem uzbrojenia i zadań taktycznych, przygotowywane były głównie do zadań obronnych, to w trakcie działań wojennych przechodziły także do akcji zaczepnych i to – jak wykazano w pracy – z powodzeniem.

Plany operacyjne oraz szczegóły tych zmagań zostały przedstawione w sposób interesujący, można by rzec – nowatorski. Autor udowodnił, iż opisywana formacja swoją wzorową postawą bojową w pełni zasłużyła na miano „Żelaznej Brygady Wołyńskiej”, potwierdzając swoją przynależność do elitarnych jednostek Wojska Polskiego. Całość napisana została językiem komunikatywnym, a jednocześnie precyzyjnym. Wiele ustaleń faktograficznych, jak i trafnych wniosków formułowanych w pracy, z pewnością wejdzie do szerszego obiegu naukowego.