Książka jest próbą wyjaśnienia sensu starań o osiągnięcie w skali powszechnej komplementarności obu tytułowych zjawisk i procesów - edukacji i autoedukacji. Zastanawiam się także, czy jest uzasadnienie, by iść dalej i oprócz komplementarności uwzględnić ich pożądaną współzależność. Bowiem gdy głębiej się zastanowimy nad społeczną i egzystencjalną potrzebą intensyfikacji obu tych procesów, to dojdziemy do wniosku, że ani edukacja, realizowana głównie w ramach działań interaktywnych, ani autoedukacja, oparta na działaniach interaktywnych, jeśli mają być autentycznie twórcze, nie mogą obyć się bez siebie wzajemnie.