Rozprawa stanowi analizę zagadnienia eutanazji z uwagi na jego konceptualną obecność w świadomości społecznej, a w jej tytule słowo „etyka” użyte jest nie w moralizatorskim, lecz teoretyczno-metaetycznym sensie. Praca ma charakter interdyscyplinarny, pozostając w kręgu współczesnej normatywistyki, w tym aksjolingwistyki. Narzędziami teoretycznymi są: koncepcja wartości kontrybucyjnej, kategoria transcedentalnego podmiotu wartościowania i decyzji moralnych, pojęcie aksjojęzykowego obrazu świata oraz interpretacji, czyli preferencyjnego tłumaczenia rzeczywistości, a desygnacyjny charakter języka stanowi główny horyzont badawczy. Istotnymi odniesieniami konceptualnymi pozostają też: religijność, godność, tolerancja, jakość i świętość życia oraz kulturowo generowana tzw. naturalność śmierci.

 

Punktem wyjścia jest polisemia i paradoksalność funkcjonowania „eutanazji” we współczesnym uzusie, i swoista demoniczność tego terminu. Aby zidentyfikować przedmiot moralnego sporu, prześledzone zostają kulturowe konteksty aksjosemiotycznych przemian pojmowania eutanazji. Przedmiotem analiz opartych na tekstach źródłowych jest konotacja „eutanazji” przy założeniu, iż samo rozumienie eutanazji i zakres problematyki eutanatologicznej są tworzone sposobami społecznie funkcjonujących narracji tejże problematyki.

 

W pracy – mającej strukturę rozbudowanych esejów powiązanych inkluzywnie – analizowane są pojęcia eutanazji, relatywizmu moralnego, tzw. kultury/cywilizacji śmierci oraz cierpienia. Obecna jest także refleksja, czy na gruncie normatywnej metafizyki chrześcijaństwa eutanazja jest rzeczywiście nieusprawiedliwialna i czy może nawet jest w tej doktrynie od dawna obecna jako jej szczególny akt założycielski. Narracja zmierza – przez aksjometafizyczne fundamenty decyzji eutanastycznych z pozycji abstrakcyjnego panteizmu procesualnego – ku abstrakcyjno-konsensualnej neodefinicji „eutanazji”, nie unikając pozostawienia wątpliwości i pytań otwartych.