Starzejący się wiek XX, paradoksalnie, zbiega się z kolejną nawracającą falą „retoryki młodości”, czego wyrazem w literaturze włoskiej jest m.in. fenomen „młodych pisarzy”, usankcjonowany ostatecznie na Targach Książki we Frankfurcie w roku 1985. Zjawisko to, będące po części produktem strategii marketingowych przemysłu wydawniczego, wpisuje się w ważną cezurę w historii literatury włoskiej, wynikającą z wymiany pokoleniowej, jaka ma wówczas miejsce, oraz z głębszych zmian natury czysto literackiej, związanych także z nowym postmodernistycznym paradygmatem.

 

„Młodzi pisarze” końca XX wieku – wbrew upraszczającym założeniom tej formuły – okazują się być jednak dość pojemnym i wieloznacznym pojęciem, mieszczącym w sobie niejednorodne tendencje stylistyczne i tematyczne. Niniejsza pozycja stawia sobie za cel systematyczny opis – na ile pozwala nań niewielki dystans czasowy – oraz przybliżenie polskiemu czytelnikowi zjawiska i literatury „młodych pisarzy”, stanowiącej znaczący fragment najnowszej historii literatury włoskiej.