Niniejszy tom zawiera pierwsze polskie przekłady tekstów Nagardżuny, które zachowały się tylko w języku tybetańskim. Przedstawiają one podstawy filozofii mahajany, spisane pierwotnie w sanskrycie, które stanowią dobro wspólne późniejszych szkół buddyjskich. Zebrane razem stanowią one wprowadzenie do sformułowanej przez Nagardżunę filozofii pustki i współzależnego wyłaniania, ukazując ją w równie wielu aspektach, jak czyni to jego główne dzieło Mulamadhyamakakarika.

To właśnie w tych tekstach Nagardżuna pozwolił sobie na dokładniejsze dyskutowanie i rozwijanie kwestii zarysowanych dość skrótowo w swym najsłynniejszym traktacie. Dwa z zamieszczonych tu tekstów dają ponadto okazję do głębszego spotkania z Nagardżuną, który prócz skrótowego wykładu zrębów swej filozofii, jak zwykł to czynić w Mulamadhyamakakarika, opatruje swoje strofy autokomentarzem ukazującym zaplecze jego myśli i pozwalającym na zgłębianie jego filozofii pod kierunkiem samego jej twórcy.