W odległych zakątkach Generalnego Gubernatorstwa, na okupowanych ziemiach II Rzeczpospolitej, gdzie w latach trzydziestych znajdowała się największa na kontynencie żydowska diaspora, wydarzyło się coś, co niemal po osiemdziesięciu latach, wciąż wymyka się naszej percepcji - Holokaust, anihilacja polskich Żydów w niemieckich obozach śmierci.

 

W Treblince, Bełżcu, Sobiborze, Chełmie nad Nerem, w Auschwitz i na Majdanku. I dlatego wydarzenia, które rozegrały się w pierwszej połowie 1943 roku, w najbardziej niepokornej ze wszystkich okupowanych przez Niemców stolic – w Warszawie, dla wielu Żydów po dziś dzień stanowią rodzaj światła, które rozprasza najmroczniejszy, w dziejach tego narodu, okres fizycznej eksterminacji.

Bohaterski czyn zbrojny grupy bojowców z byłej dzielnicy żydowskiej, w drugim największym na świecie, po Nowym Jorku, przedwojennym skupisku społeczności żydowskiej, przeszedł do historii pod nazwą powstania w getcie warszawskim. Żydzi nie walczyli już o zachowanie. Walczyli o coś zgoła innego. Nie chcieli umierać samotnie, w ciszy i bezimiennie, pragnęli nie tylko dać odpór katom, ale przede wszystkim wysłać w świat komunikat z otchłani piekła, z wymarłego getta.

 

W niniejszej książce autor opisuje kulisy żydowskiej walki. Stara się ukazać powstanie w getcie warszawskim z trzech perspektyw: ofiary – Żydów, oprawcy – niemieckich nazistów, jak i świadków – Polaków. Przywołuje także te wydarzenia w szerszej perspektywie czasowej, ukazując sylwetki żydowskich bohaterów, skutki i przyczyny zbrojnego zrywu, kreśląc szkic postaw polskich, analizując reakcję polskiej konspiracyjnej prasy, opisując działania podziemia, ulicy, a w końcu postawę samych Niemców.