Szumiące lasy świerkowe, stare pasterskie szałasy witające przybyszów na rozległych polanach i melancholijne widoki na Tatry to gwarantowane zalety Gorców, Beskidu Żywieckiego i Makowskiego. Odwiedzając te tereny, możemy liczyć na odpoczynek, spokój oraz barwną, krajobrazową ucztę dla oczu.

Gorce leżą w środkowej części Beskidów Zachodnich. Tworzą wyraźną grupę górską o indywidualnych cechach ukształtowania terenu. Sąsiadują z innymi pasmami beskidzkimi: od zachodu przez Przełęcz Sieniawską (719 m n.p.m.) z Pasmem Podhalańskim, od północy przez przełęcz Przysłop (750 m n.p.m.) z Beskidem Wyspowym, na wschodzie natomiast głęboka przełomowa dolina Dunajca oddziela je od Beskidu Sądeckiego. Na południu, na przeważającym odcinku są ograniczone obniżeniem Kotliny Orawsko-Nowotarskiej, będącej częścią szeroko rozumianego Podhala, a na południowym wschodzie przełęcz Snozka (653 m n.p.m.) i dolina Krośnicy oddziela je od Pienin. Są jedną z wyższych grup górskich Beskidów Zachodnich, a na wschód od Babiej Góry wyższe są dopiero Bieszczady. Tradycyjnie Gorce dzieli się na dwie części - większy powierzchniowo i wyższy Masyw Turbacza oraz "przyklejone" do niego od południowego wschodu Pasmo Lubania. Oddziela je od siebie Przełęcz Knurowska (846 m n.p.m.). Masyw Turbacza ma charakterystyczny układ rozrogu górskiego - centralny punkt i jednocześnie najwyższy wierzchołek całych Gorców stanowi szczyt Turbacza (1310 m n.p.m.), od którego promieniście rozchodzą się liczne grzbiety.

Teren Beskidu Wyspowego rozciąga się pomiędzy dolinami dwóch dużych karpackich rzek: na zachodzie Raby, na wschodzie natomiast Dunajca. Obejmuje on w całości Beskid Wyspowy oraz wschodnią część Beskidu Makowskiego - Pasmo Lubomira i Łysiny. Ze względu jednak na dostępność komunikacyjną i podobieństwo krajobrazowe opisujemy je razem (gdy patrzy się z sąsiednich grup górskich, np. z Gorców, sprawiają wrażenie jednego pasma, zresztą w przedwojennych podziałach turystycznych Beskidów pasmo Lubomira i Łysiny było częścią szeroko pojmowanego Beskidu Wyspowego).

Beskid Makowski ograniczony jest dwiema głębokimi dolinami rzek: na zachodzie Skawa oddziela go od Beskidu Małego, a na wschodzie płynie Krzyworzeka, za którą wznosi się Beskid Wyspowy. Na północy Beskid Makowski przechodzi dość łagodnie w Pogórze Wielickie. W przewodniku opisana jest zachodnia część Beskidu Makowskiego, grupa Koskowej Góry. Wschodnią jej granicę stanowi duże obniżenie doliny Raby, oddzielające ją od Pasma Lubomira i Łysiny. Grupa Koskowej Góry to kilka równoleżnikowo ułożonych pasm, połączonych krótkimi prostopadłymi grzbiecikami.

Zupełnie nowy sposób przedstawienia i zwiedzania gór, w którym opisowi proponowanych wędrówek towarzyszą kolorowe mapki i profile terenu - pierwszy rzut oka na nie wystarczy, by przekonać się, czy mamy do czynienia z propozycją spaceru, czy prawdziwej górskiej wyprawy. W orientacji w terenie pomagają znaki graficzne przy opisie trasy i profilu - szczytów, schronisk, węzłów szlaków turystycznych, a zdobywającym górskie odznaki turystyczne przyda się punktacja GOT. Piękne, barwne fotografie sprawiają, że przewodnik staje się jednocześnie swoistym albumem. Nie zabrakło też planów większych miast rejonu oraz informacji krajoznawczych i praktycznych o terenach, które przemierzamy. Kolorowej, atrakcyjnej szacie graficznej towarzyszy tekst napisany przez profesjonalistów - przewodników górskich, którzy nie raz przedeptali polecane szlaki. Liczy się również wygoda użytkowania książki na spirali - nie trzeba martwić się o połamanie grzbietu czy niemożność całkowitego otwarcia przewodnika