Harald Pięknowłosy (850-933), wedle przekazów skandynawskich, został pierwszym królem zjednoczonej Norwegii. Postać tego wybitnego monarchy, należy do grupy władców, których żywoty okraszono na kartach kronik, bogatym materiałem anegdotycznym, a nierzadko mitologicznym, oraz niestety, licznymi przekłamaniami.

Szczególną rolę w kształtowaniu takiego wizerunku Haralda odegrał islandzki erudyta, Snorri Sturlusson. W biografii króla, zawartej w Heimskringli, odnotował on wiele szczegółów praktycznie nie weryfikowalnych na bazie pozostałych źródeł.

Wedle tradycyjnej chronologii, młody król Vestfoldu, objął władzę po swym tragicznie zmarłym ojcu, Halfdanie Czarnym w 866 roku, a już w 872 roku, po zwycięstwie na wodach Hafrsfiordu, miał się stać niekwestionowanym władcą całej Norwegii.

Współczesne badania źródłowe dowodzą, iż bezkrytyczne trzymanie się tej tradycji, zapisanej w dziele Snorriego, nie wytrzymało próby czasu, a czasy panowania tej wybitnej postaci „świata wikingów”, należy poddać wnikliwej weryfikacji.

Niniejsza praca, stanowi zapowiedź takich badań, podnosząc szeroko kwestię związków Haralda, jego potomków oraz kampanii militarnych, które miały niebagatelny wpływ na wyprawy morskie Skandynawów w drugiej połowie IX wieku i początkach wieku X, jak również czasu samych wydarzeń unieśmiertelnionych przez Snorriego Sturlussona.