Interpretacyjne przedsięwzięcie, jakim jest Henri Michaux - dzieło wyobraźni. „Okres zielony": 1922-1927 autorstwa Wacława Rapaka, za pierwszy cel stawia sobie przedstawienie rozwijającej się przez ponad sześćdziesiąt lat XX wieku poetyckiej, literackiej i malarskiej twórczości Henriego Michaux w kontekstach, do których klucze autor studium dobrał spośród współczesnych teorii, koncepcji i literacko--artystycznych kategorii. Wśród najistotniejszych należy wymienić bricolage Claude'a Levi-Straussa, „myśl słabą" Constantina Noiki i Gianniego Viattima, rythme-sens-sujet Henriego Meschonnika, „literacką uważność" Zofii Król i - to w tym studium inspiracja wiodąca -„poetykę doświadczenia" Ryszarda Nycza.
Zgodnie z podtytułem książki, drugim celem studium jest szczegółowe przedstawienie debiutanckiego okresu twórczości Henriego Michaux, zwanego przez krytykę francuską „okresem zielonym", czasu najmniej znanego, kiedy to - co ma kapitalne znaczenie - nie bez trudności i wahań młody poeta wypracowuje główne tropy, chwyty, zasady swojej w wysokim stopniu osobnej twórczości. To właśnie wtedy pojawiają się dominujące w późniejszych okresach twórczości Michaux pola artystycznych poszukiwań (poeta powie później „moje posiadłości"), które odcisną piętno na formującej się już wtedy „pójetyce" (poietique).
