Książka stanowi próbę zdiagnozowania współczesnego kryzysu humanistyki, a zarazem odpowiedź na niego poprzez postulat uprawiania humanistyki perennis – humanistyki bazującej na stylu monastycznym, powracającej do horyzontu mądrościowego, niestroniącej od ugruntowanej, mocnej aksjologii, wreszcie uznającej istnienie wartości transcendentalnych, opartych na Platońskiej triadzie Prawda – Piękno – Dobro, do której dołączona zostaje również chrześcijańska Miłość.

Odwołując się do szeregu myślicieli (A.J. Greimas, P. Ricoeur, U. Eco, L. Kołakowski, S. Grygiel, E. Stein), mistyków (św. Jan od Krzyża, św. Hildegarda z Bingen, św. Teresa z Avila), artystów (J. Berdyszak, A. Rząsa) i badaczy (A. Wierzbicka, M. Heller), Anna Grzegorczyk szkicuje zręby humanistyki przyszłości – takiej, która będzie w stanie przezwyciężyć aktualny impas i jednocześnie dostarczyć współczesnej kulturze oraz „tragicznemu homo postmodernus” silnych aksjologicznych fundamentów. Przywrócić mu wiarę w sens.