Monografia jest wynikiem badań poświęconych roli zachowań niewerbalnych w komunikacji multimodalnej, których celem było krytyczne omówienie formy i funkcji gestów wskazujących z perspektywy komunikacyjnej, rozwojowej, a także kulturowej – pokazanie, że gesty wskazujące, często określane w literaturze jako proste i podstawowe środki komunikacji, stanowią w istocie złożone morfologicznie i konceptualnie interakcyjne akty multimodalne.
Autorka wyodrębniła i opisała atrybuty formy gestów wskazujących, które mogą świadczyć o ich potencjalnej komunikacyjnej intencjonalności, gdyż mimo licznych prac dowodzących, że gesty pełnią różnorakie funkcje w procesie komunikacji, niewiele z nich wyjaśnia, na jakiej podstawie gesty są interpretowane jako działania intencjonalne komunikacyjnie, nie zaś przypadkowe ruchy.
Książkę podzielono na dwie części. W pierwszej krytycznie omówiono zagadnienia funkcji i formy gestów wskazujących z perspektywy ontogenetycznej, filogenetycznej oraz kulturowej. Część druga zawiera wieloaspektową analizę materiału badawczego, przedstawia cechy gestów wskazujących, które mogą być interpretowane jako przejawy intencjonalności komunikacyjnej, jak również ich współwystępowanie w ramach jednego gestu oraz interakcję między komunikującymi się osobami i jej potencjalny wpływ na sposób wykonania gestów.
