Badania nad komunikacją wykazały, iż jest ona w dużym stopniu kształtowana przez różne tożsamości ich uczestników, związane z przynależnością do określonych grup społecznych. Dlatego nauka języka obcego powinna obejmować również poznawanie podzielanych przez naszych interlokutorów znaczeń, wartości i sposobów zachowania (tzw. skryptów kulturowych), gdyż mają one istotny wpływ na język. Uwagę uczniów należy kierować nie tylko na ogólne znaczenie przekazywanych treści, ale również na znaczenia partykularne i różnice kontekstualne. Jak zauważyła Claire Kramsch (1993), znaczenie jest subiektywne i wypływa nie tylko z języka, w którym jest przekazywane, ale także z kontekstu kulturowego oraz ze wspomnień, emocji i całego życiowego doświadczenia wszystkich uczestników procesu komunikacji.

Nauczyciele powinni pamiętać, że znaczenia powstają i są interpretowane pomiędzy językami i kulturami uczestników interakcji, a zasoby każdego z nich, tj. znajomość języka/ów i kultur/y są ze sobą wzajemnie powiązane. Ponieważ ucząc się języka obcego wnosimy do procesu tworzenia i interpretowania znaczenia więcej niż jeden język i kulturę, można uznać, że interkulturowość jest immanentnie weń wpisana. Uczniowie mają okazję zobaczyć, w jaki sposób przedstawiciele innej kultury używają języka do wyrażania swoich myśli i negocjowania kognitywnie złożonych aktów myślenia, tzn. w jaki sposób nadają swym wypowiedziom znaczenie.