Informatyzacji i rozwojowi elektronicznych usług towarzyszą nowe zagrożenia związane z naruszeniem poufności, integralności i dostępności informacji oraz wzrostem niepewności co do jej pochodzenia. Zakłócenia funkcjonowania sieci i systemów informacyjnych mogą oddziaływać zarówno na jednostki jak i zbiorowości, podmioty prywatne i publiczne, poszczególne państwa i organizacje międzynarodowe. Mogą mieć wymiar lokalny, krajowy i międzynarodowy ze względu na ścisłe powiązanie zagrożeń bezpieczeństwa państwa i obywateli z problemami geopolitycznymi oraz globalizacją.

Inicjatywy związane z zapewnieniem cyberbezpieczeństwa i przeciwdziałaniem cyberprzestępczości podejmowane są przez organizacje międzynarodowe, poszczególne kraje czy globalne korporacje. W Polsce zakończono prace nad Strategią Cyberbezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2017–2022.

Trwają prace nad ustawą o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa, implementującą do porządku krajowego dyrektywę NIS. Na zwalczanie cyberzagrożeń powinna wpłynąć również realizacja wysuwanych przez współautorów tej monografii postulatów. Odnoszą się one w szczególności do koordynacji infrastruktury informacyjnej państwa, wspierania ośrodków i rozproszonych zespołów eksperckich, stworzenia ram certyfikacji bezpieczeństwa ICT, wspierania partnerstwa prywatno-publicznego na rzecz inwestycji w zakresie cyberbezpieczeństwa, czy wprowadzenia odpowiednich zmian do ustawodawstwa karnego. Pilnie potrzebne jest także szeroko zakrojone uczenie „żeglowania” po coraz bardziej wzburzonym „oceanie danych” – w tym zwłaszcza dostosowanie kompetencji zatrudnionych w sektorze publicznym do aktualnych potrzeb w zakresie ochrony przed cyberzagrożeniami.