Musiałem znaleźć odpowiedź, każdy musi znaleźć ją sam. Inaczej pozostanie dalej w samotni, odrzucony i wyśmiewany, poniżany i zdeptany przez wszystkich, którzy i tak nie rozumieją.
Piotr Jankowski

Takie książki jak „Ja nie chcę pić!!!” Piotra Jankowskiego są wprost bezcenne. Szczególnie dla ludzi znających problem alkoholizmu i zmagających się z nim. Jedni bowiem znajdują w tych wspomnieniach i przeżyciach samych siebie, a inni – swoich bliskich. Przy czym obie te grupy otrzymują wskazówki, jak radzić sobie z problemem, bądź też jak się w niego nie zagłębiać. I drogowskaz, którędy iść, a których ścieżek unikać jak ognia. Jeszcze inni zaś utwierdzą się w przekonaniu, że drogami tymi w ogóle nie warto podążać. Bo przecież wiadomo, że najlepiej jest uczyć się na błędach... cudzych. Tutaj zaś spojrzeć można na sprawę właśnie oczami kogoś innego, z boku, z perspektywy i dystansu, jakich wobec siebie samych, tudzież naszych bliskich, nigdy nie zyskamy. Wobec autora jednak jak najbardziej tak. Choćby dzięki jego rubasznemu humorowi, czy też zabawnym grom słów, jakich się dopuszcza. Znać, że alkohol nie wytępił jego błyskotliwości i intelektu. Na szczęście. Ważna jest tu także szczerość, dzięki której zyskujemy spojrzenie na problem z anatomiczną, a raczej fizjologiczną wręcz dokładnością. I tu nagle odkrywamy, że choroba ta, mimo że różna w każdym w zasadzie przypadku, bo napędzana indywidualnymi charakterami bohaterów pijatyk, ma jednak w wielu przypadkach cechy wspólne! Że objawia się tak samo i przynosi podobne efekty dla ciała oraz umysłu pijącego. Czyli że nie jesteśmy sami w swojej walce, w której czujemy się tak samotni (wiem, o czym mówię). A zatem ma ta pozycja wymiar edukacyjny, walor poznawczy i wartość terapeutyczną. Te zaś są nie do przecenienia dla ludzi uzależnionych.