Armie Karola Wielkiego i jego następców pozwoliły zachodnim Frankom na utworzenie tego, co ówcześni im kronikarze uważali za „odrodzone” Imperium Rzymskie. Społeczność Franków była dobrze przygotowana do wojny, posiadając dobrze przygotowaną sieć komunikacyjną sięgającą najbardziej odległych obszarów rozległego państwa.
Niniejsza praca podkreśla rolę konnicy – głównej siły uderzeniowej armii frankijskich, oraz innowacji technologicznych – strzemion – w obrazie ówczesnych działań wojennych. W ten sposób możemy przekonać się, jak wzrastał prestiż ciężkozbrojnych jeźdźców okresu karolińskiego, którzy w przeciągu X wieku przekształcali się powoli w warstwę rycerską.
