Język tybetański zaliczany jest do rodziny języków chińsko-tybetańskich, a wraz z birmańskim tworzy grupę języków tybeto-birmańskich.

Ze względu na swą długą historię, zasięg i kulturotwórczą rolę język tybetański jest, obok chińskiego, najważniejszym językiem Azji Wschodniej i Środkowej. Historia języka tybetańskiego sięga połowy VII wieku i wiąże się z wprowadzeniem religii buddyjskiej do Tybetu.

Wraz z upiśmiennieniem podjęto w następnych stuleciach wielkie zadanie przetłumaczenia - głównie z sanskrytu - ogromnego zbioru pism buddyjskich. Tę znormalizowaną wówczas dla potrzeb przekładu postać języka tybetańskiego określa się często mianem „tybetańskiego klasycznego.