Opracowanie jest próbą całościowego ujęcia problemu militarnego wykorzystywania koni w historycznych dziejach Naszego Narodu, poczynając od epoki Pierwszych Piastów i kończąc na 1947 roku, kiedy rozformowano ostatnie jednostki polskiej kawalerii. W jego ramach autor przytacza jedynie opisy tych starć zbrojnych – z udziałem polskich sił zbrojnych różnych epok – w których rodzime formacje konne odegrały zasadniczą rolę bądź wyraźnie zaznaczyły swój udział, we współdziałaniu z innymi rodzajami wojsk.

W trakcie dokonywania charakterystyki tego rodzaju strać zbrojnych autor podejmuje próbę określenia cech morfologicznych (tzn. pokroju) oraz użytkowych predyspozycji koni, wykorzystywanych w poszczególnych epokach historycznych, w oparciu o profesjonalną znajomość problematyki hipologicznej (czyli związanej z chowem, hodowlą i użytkowaniem koni). Czyni on to m.in. z uwagi na fakt, że w innych opracowaniach z tego zakresu charakterystyka koni wojskowych odczuwa się ewidentny niedostatek tego rodzaju informacji.

Stosunkowo znaczna część opracowania poświęcona jest polskiej husarii – jako unikatowego rodzaju zbrojnej formacji konnej – która w zasadzie nie posiada żadnego odpowiednika w wojskowości jakiegokolwiek państwa świata. Podczas omawiania kolejnych zrywów niepodległościowych Naszego Narodu autor próbuje wyeksponować aspekty wskazujące na szczególny zakres militarnych dokonań polskich konnych formacji zbrojnych.

Ponadto nader znaczna część opracowania poświęcona jest również jednostkom polskiej kawalerii XX wieku – włącznie z ich „rodowodami” oraz zestawem zbrojnych dokonań – które uzupełnione są nawet „folklorem kawaleryjskim”, w postaci tekstów tzw. żurawiejek.