Ostatnie dekady przynoszą gruntowne przeobrażenia w sferze gospodarczej w skali całego świata. W literaturze naukowej i w publicystyce są one identyfikowane i określane na wiele sposobów w odwołaniu do cechy uznanej za główną. Mimo złożoności i wieloaspektowości powstającego porządku jego sedna można upatrywać w nowej zasadzie pierwszej, ukierunkowującej i organizującej działania najpotężniejszych podmiotów gospodarczych władnych przekształcać współczesny świat.

Nową, manifestowaną w działaniach, lecz niepisaną, niewypowiadaną i nieeksponowaną zasadę sprowadzić można do następującej dyrektywy: „możliwie najwięcej szczęścia dla możliwie najmniejszej liczby ludzi”. Stanowi ona de facto odwrócenie właściwej etyce utylitarystycznej zasady użyteczności postulującej maksymalizację powszechnego szczęścia i wyrażanej w znanym sformułowaniu: the greatest happiness of the greatest number.

Nowa zasada wypływa z przyjętego i obowiązującego imperatywu bezwzględnej maksymalizacji zysku, a jej zaprowadzenie, ugruntowanie i realizację umożliwia globalizacja. Uzyskane w warunkach globalizacji przez najsilniejsze podmioty gospodarcze potężne środki i swoboda działania sprawiają, że rozprzestrzeniają one w świecie nową zasadę działania gospodarczego w tempie pożaru lasu, poddając jej i organizując za jej pomocą rzeczywistość gospodarczą kolejnych państw i regionów globu.