Przedstawiona w książce metoda (ang. skrót SADSF) służy do rozwiązywania zadań kształtowania elementów konstrukcji, które spotyka się we wstępnej fazie projektowania, gdy dane są tylko warunki brzegowe, a o wpisanym pomiędzy brzegi elemencie niewiele wiadomo. Dziś jest to praktycznie jedyna metoda, dobrze uzasadniona w teorii konstrukcji, i właściwa dla tej fazy projektowania, dodajmy - fazy wyjątkowo dotąd zaniedbanej oraz zdominowanej przez sposoby intuicyjne mimo powszechnej świadomości, że w niej to właśnie rozstrzygają się zasadnicze własności nośne przyszłej konstrukcji.

Metoda SADSF jest metodą przybliżoną. Jako kryterium przyjmuje warunek wyrównanego wytężenia w stanie granicznym i pozwala podejmować zadania zarówno z nieznanym brzegiem, jak i z nieznanym rozmieszczeniem materiału, także w przestrzeni. Dostarcza przy tym rozwiązań bez korzystania z iteracyjnego poprawiania, nie ma więc ograniczeń charakterystycznych dla innych metod kształtowania – w jej zasięgu pozostają również zadania, w których małe zmiany konstrukcyjne mogą powodować duże i daleko rozprzestrzeniające się zmiany pól deformacji i naprężeń. A takie właściwości wykazuje zdecydowana większość konstrukcji cienkościennych, pośród których – i słusznie – poszukuje się ustrojów lekkich i bardzo wytrzymałych.

Ważną i niespotykaną pośród innych metod kształtowania własnością metody SADSF jest także to, że – będąc trudną w sformułowaniach bezpośrednich – pozwala zbudować w swoich ramach prostą wersję aplikacyjną, która te trudności omija, dzięki czemu każdy inżynier praktyk może się nią posłużyć i kształtować konstrukcje nawet bardzo skomplikowane. Wersja ta jest dobrze oprogramowana i nie nakłada praktycznie żadnych ograniczeń na złożoność rozwiązań, co sprawia, że metoda SADSF stała się dziś – dla wstępnej fazy projektowania – narzędziem o znaczeniu porównywalnym tylko z metodą elementów skończonych (MES) w zagadnieniach analiz konstrukcji o kształcie znanym.

Należy mocno zaznaczyć, że metoda SADSF jest zupełnie odmienna od MES, ma inne pole zastosowań i z nią nie konkuruje. Jest metodą komplementarną do MES, dostarczającą jej projektów o dobrych lub bardzo dobrych własnościach wytrzymałościowych, które można później analizować lub dalej poprawiać.

Książka została napisana z myślą o jak najszerszym kręgu odbiorców, także o czytelnikach, którzy chcieliby korzystać tylko z wersji aplikacyjnej, pomijając studiowanie trudniejszych rozdziałów. Jest to możliwe dzięki temu, że w trakcie omawiania tej wersji wcześniej przedstawione wyniki szczegółowe są krótko streszczone i powtarzane.