Kolejny numer „Prac Kulturoznawczych” nawiązuje do aktualnie toczonych dyskusji o kondycji humanistyki, sięgając do etymologii słowa „kultura”. Przy czym nie chodzi o powrót do formuły Cycerona, lecz jej twórcze wyzyskanie i atrakcyjność poznawczą dla potrzeb myśli współczesnej. Kultura bowiem należy do słów często dziś nadużywanych, funkcjonuje pomiędzy poznawczymi nadziejami, jakie wciąż budzi to pojęcie, a jego radykalnym odrzuceniem. W tej mierze podjęte zostaje też zagadnienie charakteru i zobowiązań dzisiejszej myśli humanistycznej i kulturoznawczej, przy jednoczesnym wskazaniu na filozoficzne, socjologiczne i antropologiczne losy pojmowania kultury, jej związki z praktyką i praktykowaniem.

Na zróżnicowanych przykładach – neolitycznego performensu, krajobrazu i pamięci – analizowane są procesy różnicowania się i procesualnego charakteru sposobu uczestnictwa w kulturze, bycia w niej i jej doświadczania. Z kolei to, jakie użytki z łacińskiego źródłosłowu wyprowadzali dla rozwijanych przez siebie koncepcji Matthew Arnold i Werner Jaeger (autorzy klasycznych już tekstów, których przekład przynosi ostatnia część „Prac Kulturoznawczych”), daje możliwość ich skonfrontowania z tym, jak Cycerońska formuła, mniej lub bardziej jawnie, funkcjonuje we współczesnych debatach kulturoznawczych.