Książka opowiada o grupie filologów z poznańskiego Koła Polonistów. Prezentuje rozmaite typy ich aktywności – publicznej i prywatnej, instytucjonalnej i pozainstytucjonalnej, uniwersyteckiej i pozauniwersyteckiej – podejmowane w przestrzeni miejskiej międzywojennego Poznania.

 

Przedmiotem badań autorki jest trudna do zdefiniowania relacja między miastem, uniwersytetem oraz literaturoznawstwem, praca ma stanowić mikronarracyjny przyczynek do kulturowej historii nauki o literaturze.

 

Analiza środowiska poznańskiego Koła Polonistów pozwala także rozeznać się w funkcjonowaniu jednej z lokalnych grup inteligencji polskiej w okresie jej dynamicznej modernizacji, przechodzenia od wzorów przednowoczesnych do sposobu działania typowego dla nowoczesnej warstwy ludzi wykształconych.