Praca obejmuje rozważania na temat miejsca popełnienia czynu zabronionego w polskim prawie karnym. W nauce tego prawa jest to pierwsza kompleksowa próba omówienia istoty tej konstrukcji.
Publikacja łączy zagadnienia dogmatyczne z problemami występującymi w praktyce. Jest połączeniem rozważań nad kwestiami z zakresu prawa materialnego (m.in. definicja „miejsca popełnienia czynu zabronionego” – art. 6 § 2 KK, relacja do zasady terytorialności – art. 5 KK), ale także z zakresu prawa procesowego (właściwość miejscowa czy jurysdykcja w sprawach karnych).
Autor dokonuje przeglądu historycznych regulacji miejsca popełnienia czynu zabronionego w prawie polskim oraz analizuje art. 6 § 2 KK z teoretyczno- i dogmatyczno-prawnego punktu widzenia. Przedstawia rolę tytułowej konstrukcji pośród znamion typów czynów zabronionych z Części szczególnej Kodeksu karnego, kończąc rozważania merytoryczne na procesowych aspektach miejsca popełnienia czynu zabronionego. Wnioski z rozważań, w tym postulaty de lege ferenda, zawiera w Zakończeniu.
