Katarzyna Dybeł odczytuje starofrancuską literaturę powieściową jako swego rodzaju literaturę sapiencjalną, która zawiera zasadnicze pytania dotyczące człowieka i celu jego wędrówki.

Figury mistrza i ucznia są różnorodne w prezentowanych tekstach, jednak w syntezie Autorka wskazuje cechy wspólne w koncepcjach mistrza i ucznia w analizowanych powieściach, pomimo różnic występujących między nimi. Katarzyna Dybeł przeprowadza swoje analizy w sposób bardzo atrakcyjny intelektualnie, czyni to także z pasją, a dzięki żywemu językowi owe figury stają się fascynujące dla czytelnika i przyciągają. Średniowiecze nie jest dla niej martwym reliktem z odległej przeszłości.