Problematyka podjęta przez Autorkę jest bardzo ważna i dopiero dostrzegana. Przede wszystkim jest źródłem refleksji – po co kształcimy, zajmujemy się osobami niepełnosprawnymi intelektualnie. Jest jednak także refleksją nad podstawowymi problemami egzystencjalnymi: po co żyjemy, jak żyjemy i „do czego” żyjemy.

Problem osób niepełnosprawnych, mimo że przez społeczeństwo dostrzegany, nadal jest marginalizowany. Rzadko podejmuje się rzeczową analizę usytuowania i upodmiotowienia tych osób, z jednoczesnym dopuszczeniem ich do udziału w życiu społecznym.

Praca Doroty Chimicz jest w tym względzie bardzo ważna i potrzebna, z jednej strony ukazuje percepcję samych osób niepełnosprawnych (w porównaniu z grupą kontrolną), z drugiej zaś – oblicze tych osób, które stanowić powinno podstawę do refleksji dla szeroko rozumianego odbioru społecznego.