Książka charakteryzuje istotę komunikacji interpersonalnej, a zwłaszcza niewerbalnej. Dokonano dokładnego opisu znaczenia poszczególnych kanałów takiej komunikacji – języka twarzy, parajęzyka (śmiechu, sygnałów wokalnych), zachowań wzrokowych (ruchu gałek ocznych), gestykulacji, środowiska fizycznego (proksemiki), dotyku – dla relacji terapeutycznej i postępowania diagnostycznego. Skoncentrowano się na charakterystyce pozasłownej komunikacji terapeutycznej sprzyjającej i angażującej neurony, uwzględniającej funkcjonowanie mózgu.
