Książka opowiada o jednym z podstawowych mitównowożytnej Europy i jego funkcjonowaniu w muzyce, w szerokim kontekście kultury. Podejmuje zarazem problematykę narracyjności dzieła muzycznego. Jest wynikiem poszukiwania odpowiedzi na dwa pytania: po pierwsze – jak topos Romea i Julii kształtuje się w historii muzyki, po drugie – czy kategoria narracji może być przydatna w badaniu muzyki? Ekspansja tej „megakategorii”, jaką jest narracja, z teorii literatury do wielu różnych dziedzin, w tym muzykologii, zachęcała do podjęcia próby zgłębienia jej zakresu znaczeniowego i konsekwencji metodologicznych.

 

Monografia stanowi zarazem rekonesans narratologii muzycznej, wraz z przeglądem teorii i słownikiem terminów. Rozważania na temat narracji muzycznej oraz semantyki miłości, zarys dziejów tematu Romea i Julii w kulturze i muzyce oraz interpretacje dziewięciu reprezentatywnych dzieł muzycznych różnych gatunków – od genezy do rezonansu, przez pryzmat tytułowej kategorii narracji – zakorzenione zostały w obszernej literaturze narratologicznej, filozoficznej i muzykologicznej.