Mówiono zawsze, że anioły są niebiańskim „drugim ja” człowieka. Innymi słowy, towarzyszy nam zawsze nasz „wzór”, nasz ulepszony portret. I prowadzimy – albo w każdym razie byłoby dobrze, gdybyśmy prowadzili – ciągły dialog z potencjalną stroną tego portretu.

Anioł daje każdemu z naszych czynów punkt odniesienia dla jego szkicu, to znaczy jego idealny rysunek. Obok każdego „jest” anioł stawia „jaki powinien być”. Odmienia niestrudzenie, w optatiwie – trybie życzącym, bieg naszego życia, tak jak robilibyśmy to my sami, gdybyśmy byli na jego miejscu.