Wisława Szymborska i Czesław Miłosz prowadzą „ukryty” poetycki dialog — dowodzi Joanna Salamon. W zawoalowanej formie, poprzez aluzje, mowę ezopową, rozmaite szyfry powstałe na podstawie elementów zaczerpniętych z wierszy „rozmówcy” dyskutują o najistotniejszych kwestiach, zarówno natury ideowej, ideologicznej, jak i politycznej.

Co więcej, w trwającym prawie pół wieku dialogu i w konfrontacji z literackim rzemiosłem „rozmówcy” Szymborska i Miłosz formują własne poetyki. Salamon brawurowo nakłada na dialog noblistów wcześniejsze ustalenia krytyczne dotyczące „ukrytego nurtu” w polskiej literaturze.

Dowodzi, że ich literacki i ideowy konflikt na wyższym poziomie abstrakcji jest odzwierciedleniem sporu od wieków prowadzonego przez geniuszy rodzimego języka i polaryzującego scenę polskiej literatury…