Podjęty problem odnoszący się do dyspozycji podmiotowych kobiet z zaburzeniami odżywiania oraz ich powiązań z samooceną jest istotny nie tylko z punktu widzenia psychospołecznego, ale również medycznego i edukacyjnego.

Należy mieć na uwadze, jak podkreśla autorka, że zaburzenia odżywiania należą do jednych z najgroźniejszych i postępujących chorób, w przebiegu których występują liczne następstwa somatyczne prowadzące do trwałych zmian w funkcjonowaniu wielu narządów oraz zagrażające życiu.

Leczenie zaburzeń odżywiania powinno uwzględniać nie tylko ocenę stanu somatycznego, ale również funkcjonowanie psychospołeczne oraz edukowanie osób chorych, ich rodzin i opiekunów pozarodzinnych. Istotnym atutem pracy jest również jej kompleksowość, albowiem autorka podjęła się analizy wielu aspektów funkcjonowania kobiet z odmienną postacią zaburzenia odżywiania, tj. anoreksją oraz bulimią, co czyni prace pod tym względem nowatorską, albowiem większość publikowanych opracowań dotyczących zaburzeń odżywiania koncentruje się najczęściej na pojedynczych jednostkach chorobowych, nie porównując ich między sobą.