Wybuch mózgu, regres, przełom, metafora… Afazja występuje w literaturze, zwłaszcza autobiograficznej, i opracowaniach na swój temat pod różnymi pojęciami. Jest fenomenem egzystencji, który zyskał wiele reprezentacji kulturowych – nadal wydaje się jednak doświadczeniem umożliwiającym nieustanne powracanie do najważniejszych problemów bycia w świecie.

 

Podstawowym tematem tej książki jest tworzenie (poiesis) narracji o afazji. Mimo że opisy doświadczenia uszkodzenia mózgu stanowią jeden z najmniejszych obszarów współczesnego piśmiennictwa, zostają potraktowane jako uniwersalna narracja o konstruowaniu tożsamości, prezentująca warunki i możliwości poiesis siebie po udarze. Są one konkretnymi analizami stanu po afazji, próbą odtworzenia utraconej pamięci, próbą opracowania doświadczeń w formie autobiografii lub rodzaju poradnika czy wreszcie próbą przedstawienia adekwatnej reprezentacji przeżycia związanego na przykład z utratą możliwości ekspresji uczuć poprzez język czy umiejętności dekodowania symboli językowych wyznaczających dynamikę codziennego życia.