Książka Katarzyny Krzysztofek jest poświęcona doniosłej problematyce stosunku państwa do innych niż Kościół rzymskokatolicki związków wyznaniowych, działających w Krakowie w latach 1945–1970.

 

Powstałe po drugiej wojnie światowej państwo polskie, będące w swej istocie państwem komunistycznym, prowadziło niejednakową politykę wyznaniową. Ideologia komunistyczna była co do zasady wrogo nastawiona do wszelkich religii, zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i wspólnotowym. Rzeczywista polityka prowadzona przez władze państwowe w stosunku do poszczególnych związków wyznaniowych była jednak zróżnicowana. Zwalczano Kościół katolicki, a inne wyznania traktowano neutralnie albo wręcz je faworyzowano, aby tym samym osłabić pozycję katolicyzmu.

Celem autorki jest ukazanie rzeczywistego obrazu warunków, w jakich funkcjonowały w Krakowie w omawianym okresie różne związki wyznaniowe, które można określić jako Kościoły mniejszościowe. Istnienie i działalność tych organizacji były przejawem pluralizmu religijnego społeczeństwa polskiego, odziedziczonego po okresie międzywojnia. W mojej opinii książka Katarzyny Krzysztofek stanowi bardzo wartościowe studium z dziedziny prawa wyznaniowego obowiązującego w czasach Polski Ludowej. Podjęta w nim konfrontacja przepisów prawa z praktyką jego stosowania przez ówczesne władze państwowe w odniesieniu do wyznań mniejszościowych w Polsce pozwala na bliższe poznanie doniosłych doświadczeń historycznych, rzutujących także na stosunki współczesne. Chodzi tutaj zwłaszcza o właściwe rozumienie zasady bezstronności władz publicznych w sprawach światopoglądowych, religijnych i filozoficznych.
Z recenzji prof. dr. hab. Wacława Uruszczaka