Ostatnia dekada XX w. w prozie polskiej minęła pod znakiem powrotów do przeszłości, niespełnionych tęsknot za utraconym czasem. Na początku XXI w. tendencja ta jeszcze przybrała na sile.
Rozważania ustalające kategorię dzieciństwa w prozie wspomnieniowej przełomu wieków, aby były jak najbardziej pełne i całościowe, muszą objąć następujące zagadnienia:
sylwetka bohatera dziecięcego jako centrum, przedmiot narracji wspomnieniowej;
szczególne wartości przypisywane dzieciństwu i typowe konteksty, w jakich pojawia się dziecko;
otoczenie, tło, w którym porusza się bohater: rodzina, dom, miasto i inne przestrzenie;
wreszcie przedmiotem refleksji będzie relacja: bohater–narrator, wspominany–wspominający oraz sam fakt wspomnienia i rekonstrukcji, ponieważ kategoria dzieciństwa ujawnia swe wartości właśnie jako przedmiot świadomej konstrukcji.
Dlatego też Autorka stara się zdemaskować wspomnienia i wykryć niedomogi pamięci oraz metody literackiego łatania jej luk.
