Problematyka odnawialnych źródeł energii (OZE) jest jednym z najistotniejszych obszarów badań naukowych w zakresie prawa energetycznego. Ustawa z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii ma przyczynić się do efektywnego realizowania celów określonych w przepisach unijnej dyrektywy 2009/28/WE z 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych. Przepisy polskiego prawa z czasem uległy zmianom, tak co do zasad podejmowania działalności wytwórczej, jej form organizacyjnych, jak i zasad wsparcia finansowego. Nie tylko w Polsce prawo odnawialnych źródeł energii jest prawem „stale odnawialnym", czego dowodzą doświadczenia innych krajów Unii Europejskiej, np. ustawodawstwo Niemiec, kraju o bardzo zaawansowanym rozwoju sektora OZE.
Uchwycenie istoty zmian zachodzących obecnie w Polsce i w Niemczech stało się przedmiotem opracowań zawartych w niniejszej publikacji, które podzielono tematycznie na trzy części. Jako pierwsze przedstawiono zagadnienia energetyki wiatrowej; zasady budowy elektrowni wiatrowych są jednymi z najbardziej spornych problemów, zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Część druga poświęcona została udzielaniu wsparcia finansowego dla wytwórców energii ze źródeł odnawialnych. Ostatnia część dotyczy zagadnień związanych z procesem inwestycyjnym i funkcjonowaniem instalacji wytwórczych. Poszczególne opracowania dotyczą m.in. zasad podejmowania działalności w zakresie wytwarzania energii z OZE, udzielania pozwoleń na budowę elektrowni wiatrowych, ryzyk związanych z ich funkcjonowaniem dla ochrony gatunków przyrodniczych, budowy i funkcjonowania instalacji fotowoltaicznych oraz biogazowych, wytwarzania energii w instalacjach prosumentów, udzielania gwarancji pochodzenia energii wytwarzanej z OZE, działania systemu aukcyjnego, przyłączania instalacji OZE do sieci oraz bilansowania handlowego energii wprowadzanej do sieci.
Autorami opracowań są przedstawiciele środowiska naukowego z Polski i Niemiec, w szczególności autorzy komentarzy do przepisów dotyczących OZE oraz przedstawiciele praktyki prawniczej, w tym przedstawiciele wyspecjalizowanych organów administracji publicznej.
