Celem niniejszej książki jest próba ukazania, w jaki sposób odkrywana i rekonstruowana, przedhiszpańska przeszłość Peru stała się podstawą kształtowania tożsamości narodowej mieszkańców Peru w ciągu XIX wieku oraz jednym z najważniejszych elementów w procesie restauracji narodu peruwiańskiego w pierwszej połowie wieku XX.

Autorka omawia najważniejsze zjawiska życia politycznego i kulturalnego Peru od początków uzyskania niepodległości (trudny przebieg formowania się narodu peruwiańskiego oraz niezwykle dynamiczny rozwój nowej na kontynencie amerykańskim dyscypliny naukowej – archeologii, której towarzyszył rozwój muzealnictwa i ustawodawstwa na rzecz ochrony dziedzictwa historycznego), jak również zjawiska, które nierozerwalnie wiązały się z tymi procesami w pierwszych dekadach XX wieku (kreowanie tradycji narodowej i konstruowanie wyobrażeń na temat przeszłości narodu peruwiańskiego, kształtowanie kanonu sztuki narodowej Peru czy modernizacja kraju w oparciu o jego oryginalną, rdzennie amerykańską tradycję).

Co zyskano dzięki prekolumbijskiemu image narodu peruwiańskiego? „Złotą epokę”, mitycznych przodków, argument „długiego trwania” i podstawy jedności narodu – wszystkie te elementy, które pojawiają się w niemal każdej definicji nowocześnie rozumianego narodu i wydają się być niezbędnymi dla jego trwania.