Najnowszą monografię Władysława Śliwińskiego postrzegać należy, z jednej strony, jako kontynuację Jego wieloletnich i z powodzeniem prowadzonych badań nad językowym ukształtowaniem tekstów poetyckich, z drugiej zaś jako próbę wyjścia naprzeciw potrzebie opisu zagadnień w tej dziedzinie nowych, z rzadka dotąd podejmowanych, do jakich należy problem produktywności syntaktycznej leksemów w poetyckich konstrukcjach nominalnych.

Obok znamion pionierskości, jakimi niewątpliwie odznacza się opiniowana monografia, podziw i uznanie budzi zakres nakreślonych przez Autora celów badawczych. Te bowiem dotyczą próby spojrzenia na rodzime zasoby poetyckich konstrukcji nominalnych poświadczonych tekstowo na przestrzeni aż pięciu stuleci – od XVI do XX wieku. 

Trudność, a przez to i osobność, podjętych przez Władysława Śliwińskiego badań mierzy się i tym, że Autor nie mógł ani odwołać się do jakiejkolwiek w tym względzie sprawdzonej procedury metodologicznej, ani też skonfrontować swoich analiz z wcześniejszymi tego rodzaju ujęciami, których praktycznie brak na gruncie rodzimej refleksji stylistyczno-językoznawczo-literackiej