Niniejsza praca jest propozycją zastosowania teorii intermedialności w badaniach literackich i porównawczych, zgodną z postulatem integralnego ujmowania zjawisk kulturowych. Przedstawia rozwój i zakres tej dziedziny ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień muzyczno-literackich.

Wykorzystując teorie mediów i teorie performatywności, wskazuje także nowe możliwości badawcze. Materiał analityczny stanowią szwedzkie teksty poetyckie i poetologiczne drugiej połowy XX wieku, ukazujące zmianę paradygmatu muzyczności poezji. W literackim modernizmie muzyka stanowiła model jedności formy i treści, sankcjonujący odwrót sztuki od mimetyzmu i jej autorefleksyjny charakter. Twórcy neoawangardy poszukiwali natomiast w muzyce inspiracji na poziomie materiału, procedur kompozytorskich i nowych systemów zapisu.

Przedstawione analizy, wychodząc od manifestu Óyvinda Fahlstróma, ukazują filiacje szwedzkiej poezji konkretnej i ówczesnej awangardy muzycznej jako dziedzinę eksperymentalnego badania potencjału nowych mediów artystycznych