W monografii podjęta została próba określenia znaczenia publicznych uczelni zawodowych w procesie rozwoju społeczno-gospodarczego na szczeblu regionalnym i lokalnym.

 

Rezultaty przeprowadzonych analiz, opartych na wskaźnikach statystycznych, opiniach respondentów oraz strategiach rozwoju jednostek samorządu terytorialnego, uzupełnione obserwacjami i doświadczeniami zdobytymi przez autora w ciągu blisko 20 lat funkcjonowania w publicznej uczelni zawodowej, pozwoliły na opracowanie spodziewanych i pożądanych modeli funkcjonowania omawianych szkół wyższych, zmierzających do wzmocnienia ich roli w rozwoju miast, powiatów i podregionów, na terenie których są zlokalizowane.

Skoncentrowanie uwagi na współpracy publicznych uczelni zawodowych z otoczeniem społeczno-gospodarczym oraz budowaniu partnerskich relacji z różnymi podmiotami, opartych na zaangażowaniu i wzajemnym zaufaniu, a w konsekwencji umiejscowienie prowadzonych rozważań w kontekście trzech teorii wpisujących się w aktualną dyskusję nad rozwojem, a mianowicie: teorii instytucji (nowej ekonomii instytucjonalnej), teorii kapitału społecznego oraz teorii regionu uczącego się, miało na celu ograniczenie luki w polskiej literaturze ekonomicznej, w której wpływ szkolnictwa wyższego na procesy rozwojowe jest rozpatrywany przede wszystkim przez pryzmat teorii kapitału ludzkiego.

Praca, wpisując się w nurt badań nad rozwojem społeczno-gospodarczym, jest próbą wzbogacenia dorobku nauk ekonomicznych o zagadnienia dotyczące roli publicznego wyższego szkolnictwa zawodowego w kreowaniu procesów rozwojowych poza metropoliami oraz na obszarach, które można by określić mianem obszarów problemowych. Rezultaty badań empirycznych i rozważań o charakterze koncepcyjnym mogą być przydatne dla osób zarządzających publicznymi uczelniami zawodowymi oraz podmiotów współpracujących z tymi uczelniami. Warto podkreślić, że problematyka pracy wpisuje się w prowadzoną obecnie szeroką dyskusję nad zmianami w polskim systemie szkolnictwa wyższego.