Skoro społeczeństwo nowoczesne faktycznie zmierza w kierunku coraz większej racjonalności funkcjonalnej, proces ten wiąże się z problemami na dwóch poziomach: ulokowaniem indywidualnego poczucia sensu i przynależności, oraz konfliktem między kontrolą i wartościami zbiorowymi a autonomią i wartościami osobistymi. Osobiste poczucie sensu zostaje nie tylko zepchnięte do sfery prywatnej, lecz także osłabione przez dominującą racjonalność innych sfer. 

Jednostka, próbująca odnajdywać sens we własnych doświadczeniach znajduje się na gorszej pozycji w stosunku do potężnych instytucji, dla których indywidualne poczucie sensu jest bez znaczenia. Sam ten fakt mówi nam, że socjologia religii to coś więcej, niż tylko badania nad kościołem, członkostwem w kościele i wiarą religijną. Prowadzi nas ona raczej do rdzenia procesów społecznych kształtujących późną nowoczesność.