Jeden z najwybitniejszych współczesnych przedstawicieli nauk społecznych skupia się na jednym z najważniejszych historycznych zagadnień minionego tysiąclecia: czy europejski Renesans istotnie zasługuje na swą wyjątkową pozycję w centrum naszych wyobrażeń na temat kształtowania się nowoczesności?

Autor stara się określić cechy charakteryzujące „nasz” europejski Renesans, zapoczątkowany w XIV w. w Italii, zwracając szczególną uwagę na to, co Europa zawdzięcza wpływom pozaeuropejskim. Bada następnie, czy i w jakich warunkach do zjawisk odradzania się oraz rozkwitu kultury (po okresach regresu) dochodziło w innych kręgach cywilizacyjnych: w świecie arabsko-muzułmańskim, w Indiach oraz w Chinach. I porównuje procesy zachodzące w tamtych kulturach z modelem europejskim. Podobnie jak w swych wcześniejszych książkach poddaje krytyce europocentryczną wizję historii i zwraca szczególną uwagę na rolę pisma dla dziejów społeczeństw i ich kultury.