Sherry Turkle poświęciła relacji łączącej ludzi i komputery obserwacje zakrojone na skalę szerszą i refleksję głębszą niż jakikolwiek inny uczony. Jej książka jest lekturą podstawową dla wszystkich tych, którzy mają nadzieję na zrozumienie naszego ciągle ewoluującego stosunku do techniki.

Postęp techniczny uzurpuje sobie miano swoistego architekta bliskości. W obecnych czasach podsuwa nam substytuty, którym rzeczywistość nie bardzo potrafi sprostać. Reklamy Second Life, wirtualnego świata, gdzie można skonstruować swojego awatara, zbudować dom, założyć rodzinę, prowadzić życie towarzyskie wysyłają komunikat, który w istocie rzeczy mówi: „wreszcie masz miejsce, w którym możesz pokochać swoje ciało, pokochać swoich przyjaciół i pokochać swoje życie”.

Zdobycze techniki są wielką pokusą wówczas, gdy funkcje, które obiecują, uderzają w ludzkie ograniczenia. I, jak się okazuje, mamy wiele słabości. Czujemy się samotni, ale boimy się bliskości. Cyfrowe kontakty i roboty społeczne oferują iluzję towarzystwa bez kłopotliwych wymogów przyjaźni. Życie w sieci daje nam możliwość ukrycia się przed innymi, choć pozostajemy w nieustannej łączności. Wolimy wysyłać SMS-y niż rozmawiać.